SUPERFLAT

Te prace to reakcja obronna na ogarniające mnie uczucie, że zamieniam się w pragnienie mojego żołądka. Wszystkie – w mniejszym lub w większym stopniu – są nasycone atmosferą, którą można określić jako „POP”, przez co stają się takie bliskie. Czasem przerażająco bliskie. Prace te można podzielić na dwa główne „nurty” lub też „sposoby podejścia”.

Pierwszy stanowią prace w których zajmuję się krytyką rzeczywistości często posługując się rzeczami niepoważnymi i ocierającymi się o groteskę. Ze względu na dominację elementów „pop”, mówię o nich „pop egzystencjalny”. Tutaj najczęściej wcielone w obraz środki masowej konsumpcyjnej kultury zderzone zostają z pojęciami grzechu i śmierci, które to pojęcia wspomniana kultura stara się skrzętnie usunąć z masowej świadomości.

Drugi główny „nurt” nazywam „realizmem duchowym”. Prace te są bardziej poważne. Jeśli pojawiają się już jakieś elementy pop, to nie noszą znamion groteski, ale sprawiają, że obrazy stają się bardziej pogodne. Myślę, że w ogólnym sensie jest to opowieść o człowieku, który nie wierzy, że rzeczywistość ciała jest jedyną możliwą.

Wszystko to tworzy pewną całość, która nie daje się do końca zanalizować i artykułować. Poza tym w sztuce nic nie jest tak proste, więc jak można się domyślać, często granice się zacierają, w związku z czym powstają również prace, których nie jestem w stanie podciągnąć pod żadne z tych dwóch określeń. W sposób oczywisty łączą się one z cyklami, które powstawały równocześnie, takimi jak toyZone, In the Sunshine, czy Out of the Blue.