Jestem artystą poruszającym się w obszarze figuracji i pewnie jak każdy buszujący w obszarze figuracji nie zadowalam się czystym formalizmem prac, lecz zwracam szczególną uwagę na przekazywane treści. Na swoim polu działania stosuję kilka metod twórczych, które się wzajemnie uzupełniają, co zapobiega stagnacji i stymuluje rozwój.
Trudno doszukiwać się w moich pracach jakiegoś jednego klucza kompozycyjnego, chociaż łatwo zauważyć, że we wczesnych pracach w osiąganiu harmonii dopomagała mi geometria. Jeśli zaś chodzi o prace z lat ostatnich, to kompozycja jest czasami zdominowana przez jeden element, a czasami jest to natłok elementów ocierający się o chaos.
Wspólnym mianownikiem wszystkich moich prac jest niejednoznaczność oraz to, że mają stanowić tajemnicę – również dla mnie. Ta druga rzecz jest najważniejszym kryterium decydującym o tym czy praca jest ukończona. Po prostu muszę czuć, że dotykam czegoś, czego nie jestem w stanie do końca określić słowami.

Jako artysta zawsze czułem się powołany do poszukiwania prawdy. Ostatecznie – po wielu przygodach i przeszkodach – znalazłem ją w Piśmie Świętym i chrześcijaństwie. Z tego wynika fakt, że gdybym teraz miał dokonać jakiegoś ostatecznego samookreślenia, to w pierwszym rzędzie powiedziałbym że jestem chrześcijaninem, a dopiero gdzieś dalej, dalej, że jestem artystą, co nie znaczy, że nie lubię tego co robię. Zmieniło się jedynie podejście.
Obecnie nie mogę traktować swoich działań na polu kreacji artystycznej inaczej niż jakiegoś ćwiczenia umysłowego, do którego zaprzęgam umysł, rozum (mózg, oczy) i rękę dzierżącą narzędzie i które polega na synchronizacji współdziałania wymienionych elementów.
Cały wysiłek skoncentrowany jest na tym, żeby ubogacić tworzone dzieło w element, który byłby zdolny do poruszenia ludzkiej duszy.