Mówiąc ogólnie większość prac w tym dziale to czarno białe kompozycje w formie poziomego prostokąta o wymiarach 70x100cm. Wyraźnie uwidacznia się w nich moja skłonność do niepozostawiania pustych miejsc na płaszczyźnie kompozycji, co może przywodzić na myśl swoisty horror vacui. Odwoływanie się do tradycji w przypadku tych prac jest jak najbardziej uzasadnione, ponieważ co krok można napotkać na ślady inspiracji lub dosłowne cytaty różnych wizualnych dzieł. W ten sposób odzwierciedlają one moje ówczesne fascynacje i ukazują pewien stały rys mojej twórczości, polegający na czerpaniu z kultury przodków. Tak było wtedy i tak jest teraz, np w obecnie powstających pracach cyklu Faza finałowa.
Po prostu: czasami szukam potwierdzenia siebie na zewnątrz i znajduję w pracach innych artystów, niekiedy w miejscach zupełnie niespodziewanych. Dzięki takiemu podejściu każdą z grafik można odbierać na wielu poziomach, przez co trudno się nimi znudzić, bo wraz z rozwojem odbiorcy sens pracy zmienia się. Powiem więcej – nawet znając źródła wszystkich cytatów sens prac zmienia się wraz z czasem.
Nawet ja – mimo że jestem ich autorem – złapałem się na tym, że co pewien czas te prace znaczą dla mnie coś innego. Ta transformacja znaczeń, którą przynosi czas, tworzy problem z nadaniem tytułów, skutkiem czego każda z prac ma ich kilka.
Dlatego też myślę, że o ich wewnętrznej sile stanowi silny przekaz ukazujący złożoność rzeczywistości, tajemnicę poznania i brak oczywistych odpowiedzi. Do tego dochodzi to ciągłe odkrywanie nowych rzeczy, które już dawno zostały odkryte.

Rozbudowane kompozycje tworzą fabuły, przez co stanowią żywe świadectwo tego, że do świata sztuk wizualnych doprowadziły mnie również ścieżki prowadzące ze świata literatury. Nagromadzenie elementów sprawia, że każda z tych prac może być odczytana jako wielowątkowa opowieść, która paradoksalnie nie zatraca swojego lirycznego charakteru.

Te serigrafie stanowią rozwinięcie cyklu rysunków, które wykonywałem w latach 2001-2002. Zapewne stanowią ukoronowanie zdobytych tam doświadczeń. Widoczne jest, że pewnym momencie ważniejsza od postaci i przedmiotów stała się przestrzeń kompozycyjna i to ona zaczęła decydować, czy coś się w tym świecie pojawi, czy nie. Nieodłączną cechą – przeniesioną ze wspomnianych rysunków – jest też chęć częściowego utrzymania pracy w stanie niedokończonym, w szkicu, świeżym przeczuciu. Ma to unaoczniać przekonanie, że to instynkt, podświadomość i intuicja kierują naszymi działaniami w sztuce.

Dużą rolę w kształtowaniu wielowątkowego charakteru tych prac ma użyte medium. Klisza do serigrafii jest bardzo podatna na zmiany. Można dodawać elementy i robić poprawki nawet gdy „skończy” się pracę. W dużej mierze przypomina to pracę nad rysunkiem ołówkiem. Możliwości korekty są nieograniczone, co jest bardzo ważne, ponieważ – szczerze mówiąc – całe to moje rysowanie dochodzi do momentu, którego nie jestem w stanie przekroczyć. Bo nie jestem Bogiem.
A praca nie jest skończona, dopóki nie dostanie tego czegoś, czego nie mogę pojąć. Na tym terenie decyduje już tylko intuicja – wewnętrzny „ja”. I tylko dzięki temu mogę się taką pracą później cieszyć, mieć z niej frajdę-zagadkę. Tajemnicę, którą mogę rozwiązywać na setki sposobów i każdy z nich jest dobry. W tym miejscu nasuwa mi się pewna myśl Eugène Ionesco: Sądzimy, że robimy doświadczenia, ale to doświadczenia robią nas.